یکی بود، یکی نبود

یک مرد بود،یک زن بود که او هم تنها بود.زن به آب رودخانه نگاه می کرد و غمگین بود.مرد به آسمان نگاه می کرد و غمگین بود.

خدا غم آنها را می دید و غمگین بود.

خدا گفت:

شما را دوست دارم.پس همدیگر را دوست بدارید و با هم مهربان باشید.

مرد سرش را پایین آورد،مرد به آب رودخانه نگاه کرد،مرد را دید.

خدا به آنها مهربانی بخشید و آنها خوشحال شدند.خدا خوشحال شد و از آسمان باران بارید.

مرد دستهایش را بالای سر زن گرفت تا زیر باران خیس نشود،زن خندید.

یک روز زن پرنده ای را دید که به جوجه هایش غذا می داد.دستایش را به سوی آسمان بلند کرد تا پرنده میان دستهایش بشیند.اما پرنده نیامد.

پرنده پرواز کرد و رفت و دستهای زن رو به آسمان ماند.مرد او را دید.کنارش نشست و دستهایش را به سوی آسمان بلند کرد.

خدا دستهای آنها را دید که از مهربانی لبریز بود.فرشته ها در گوش هم پچ پچ کردند و خندیدند.

خدا خندید و زمین سبز شد.

خدا گفت:

از بهشت شاخه ایی گل به شما خواهم داد.

فرشته ها شاخه ایی گل به دست مرد دادند.مرد گل را به زن داد.

آن را در خاک کاشت و خاک خوشبو شد.

پس از آن کودک متولد شد که گریه می کرد.زن اشک های کودک را می دید و غمگین بود.

فرشته ها به او آموختند که چگونه طفل را در آغوش بگیرد و از شیره جانش به او بنوشاند.

مرد زن را دید که می خندد.کودکش را دید که شیر می نوشد.بر زمین نشست و پیشانی بر خاک گذاشت.خدا شوق مرد را دید و خندید.وقتی خدا خندید،پرنده بازگشت و بر شانه ی مرد نشست.

خدا گفت:

با کودک خود مهربان باشید،تا مهربانی را بیاموزد،راست بگویید،تا راستگو باشد.گل و آسمان و رود را به او نشان دهید،تا همیشه به یاد من باشد.

روزهای آفتابی و بارانی از پی هم گذشت.زمین پر شد از گلهای رنگارنگ و لابه لای گلها پر شد از بچه هایی که شاد دنبال هم می دویدند و بازی می کردند.

خدا همه چیز و همه جا رو می دید.

خدا دید که زیر باران مردی دستهایش را بالای سر زنی گرفته است،که خیس نشود.

زنی را دید که در گوشه ای از خاک با هزاران امید شاخه ی گلی را می کارد.خدا دست های بسیاری را دید که به سوی آسمان بلند شده اند و نگاههای که در اب رودخانه به دنبال مهربانی می گردند و پرنده هایی که ...

خدا خوشحال بود

چون دیگر،

غیر از خدا هیچ کس تنها نبود.

شاید قصه گو آخر قصه را فراموش کرده بود ...